[b]Opieka nad pacjentem z głuchotą starczą[/b]
Świat wokół nas wydaje się przyjazny i bezpieczny, na tyle na ile potrafimy go rozpoznać i zrozumieć rządzące nim mechanizmy. Czynimy to wszystko nieświadomie, używając każdego dnia swoich zmysłów: wzroku, słuchu, węchu, smaku i zapachu. Dopóki każdy z nich działa bez zarzutu, ich obecność uznajemy za naturalną i nieodzowną. W momencie, kiedy jeden zmysł odmawia posłuszeństwa w codzienne życie wkrada się zamieszanie i chaos. Tak jest również w świecie osób, które cierpią na postępującą utratę słuchu. Dotychczas znane dźwięki rozmów, telewizji, radia, milkną, a w zamian pojawia się obezwładniająca cisza lub niezrozumiałe szmery czy gwizdy. Zamiast głosu widzą tylko nieme poruszanie ustami, a próby porozumienia się wymagają kilkakrotnych próśb o powtórzenie słów. Głuchota osób starszych nie postępuje z reguły z dnia na dzień, jest to proces rozciągnięty w czasie i przewlekły. Zaawansowana głuchota jest jednak stanem nieodwracalnym i możliwa jest jedynie pomoc doraźna.
[b]Objawy choroby[/b]
Pierwsze objawy głuchoty starczej mogą być łatwo przeoczone lub zbagatelizowane przez otoczenie. Dzieje się tak o wiele częściej, kiedy pacjent mieszka sam i nie ma zbyt wielu okazji, by komunikować się z innymi osobami. Osłabienie słuchu nie jest zwykle uważane za poważną chorobę, a raczej naturalny proces następujący z wiekiem. Sam chory może zauważyć trudności w porozumiewaniu się z innymi osobami, konieczność stałego zwiększania głośności radia, telewizora, a z czasem zupełną rezygnację z ich używania. Otoczenie dostrzega zwykle, że pacjent mówi głośniej niż wcześniej, przechyla niesymetrycznie głowę w kierunku rozmówcy (wtedy zwykle problem zlokalizowany jest w jednym uchu, przez co bywa możliwy do usunięcia). Z upośledzeniem słuchu wiążą się też inne dolegliwości: szumy, trzaski czy gwizdy słyszalne w uchu lub zawroty głowy czy niestabilność chodu. Dzieje się tak, ponieważ narząd słuchu połączony jest z błędnikiem- strukturą odpowiedzialną za nasz zmysł równowagi.
[img]http://www.opiekunki-forum.pl/obrazy/d27.jpg[/img]
[b]Przyczyny głuchoty starczej[/b]
Większość przypadków upośledzenia słuchu u osób starszych to zmiany degeneracyjne postępujące razem z wiekiem. Podobnie jak inne komórki nerwowe, również neurony słuchowe pracują gorzej i mniej wydajnie u seniorów, niż u osób młodych. Trudno wyznaczyć precyzyjnie granicę, kiedy zaczynamy tracić słuch. Pewnym jest, że osoby młode słyszą dźwięki o wysokich częstotliwościach, których słyszalność stopniowo zanika już po ukończeniu 20-30 roku życia. Utrata słuchu może postępować szybciej u osób narażonych na pracę w hałasie ( lotnictwo, obsługa maszyn czy głośna muzyka). Niekiedy głuchota starcza jest pozorna i wynika z zalegania woskowiny w przewodzie słuchowym. W takich przypadkach wystarcza rozpuszczenie obecnych mas przy pomocy specjalnych preparatów.
[b]Możliwe powikłania[/b]
Głuchota starcza nie jest groźną chorobą, zapewne jednak dezorganizuje życie choremu i wyłącza go z wielu codziennych aktywności. Niedosłyszący senior ma kłopoty z załatwieniem codziennych spraw w sklepie, urzędzie, na poczcie. Trudne może być również samodzielne poruszanie się po ulicy, często konieczna jest pomoc osoby drugiej. Głuchota może być przyczyną wypadków komunikacyjnych zarówno ze względu na zaburzenia słuchowe, jak i mogące pojawić się kłopoty z równowagą. Izolacja społeczna, jaką odczuwa zwykle osoba z upośledzonym słuchem, może być przyczyną zaburzeń emocjonalnych. Poczucie wyobcowania, niepełnosprawności oraz kłopoty z porozumieniem się bywają wstępem do depresji osób starszych. Zły stan emocjonalny pogarsza rokowanie dotyczące innych chorób.
[b]Jak opiekować się pacjentem z głuchotą starczą?[/b]
Pierwszym zadaniem opiekuna jest ustalenie, z jakiego stopnia głuchotą ma do czynienia oraz czy jest ona nieodwracalna. Jeśli chory dawno nie czyścił uszu, może okazać się, że w jego kanale słuchowym zalega woskowina tłumiąca dźwięki. Typowa głuchota starcza nie poddaje się leczeniu przyczynowemu, ale możliwe jest polepszenie słuchu chorego dzięki odpowiednio dobranemu aparatowi słuchowemu. Stopień niedosłuchu oraz typ aparatu dobiera lekarz otolaryngolog po konsultacji pacjenta. Zadaniem opiekuna jest okresowe sprawdzanie stanu technicznego aparatu, regularna wymiana baterii oraz pomoc w jego zakładaniu, jeśli zachodzi taka potrzeba. Podopieczny z głuchotą starczą powinien być w miarę możliwości włączany do codziennego życia, bieżących spraw i wydarzeń, tak by nie odczuwał swojego inwalidztwa jako narastającej izolacji. Nie powinien tez być narażany na bardzo głośne dźwięki i hałasy- proces głuchnięcia cały czas postępuje, a zapewniając choremu optymalne warunki można go spowolnić.